Deep Purple
Já, ég fór á tónleikana í gær þrátt fyrir flensuskrattann. Mæli reyndar ekki með því. Gaman að standa í þvögu rennblautur af hita-svita, vera að þorna upp og óttast yfirlið.
Þegar ég og "tvibbinn" mættum voru Mánar byrjaðir að spila. Þekki þá hljómsveit ekki neitt enda heyrðist mér að þeirra eina plata hafi komið út 1971. Voru samt alveg ágætir. Tóku lög með Uriha Heep (þetta er örugglega rangt skrifað) sem var fínt þar sem ég þekkti ekkert af þeirra lögum nema eina smellinn þeirra. One hit wonders.
Síðan tók við allt of löng bið áður en aðal bandið kom á svið. Mér fannst þetta farið að vera dónalega löng bið en ok.
Þeir gömlu stóðu sig ótrúlega vel. Hljómborðsleikarinn var minn maður. Hann tók nokkur þekkt lög af öllum tónlistargerðum og endaði svo með góðri frammistöðu á Ríðum, ríðum. Rekum yfir sandinn. Flottur, hvort sem hann gerir þetta í öllum löndum eða ekki.
Þar sem ég er frekar lágvaxin, 160cm, þá sá ég ekkert voðalega mikið af "goðunum". Svo í staðin stundaði ég mannlífsrannsóknir við þetta tækifæri. Aðal töffararnir á staðnum voru gömlu rokkararnir. Þá á ég við þessa sem hafa fyrir löngu síðan tekið á móti sínum rétta aldri, búnir að ganga inn í önnur hlutverk lífinu. Orðnir foreldrar og fyrirvinnur. Hafa ekki fengið að njóta þess að "fíla" rokkið síðustu tuttugu árin því börnin æptu: "Oooo, pabbi!!! Þú ert svo hallærislegur." Þarna stóðu þessir gömlu rokkarar, bæði karlar og konur, í hversdags klæðnaði sem hefði ekki gefið til kynna hvert þeir væru að fara. Nutu tónlistarinnar með dreymið blik í augum og nikkuðu höfðinu aðeins í takt við tónlistina. Þetta lið fannst mér flott.
Því miður voru ekki allir svona "cool". Reyndar var liðið á fertugsaldri flest í góðu lagi. Ekki alvöru rokkarar, heldur þeir sem hlustuðu á rokkið nokkrum árum seinna en kunnu að meta góða tónlist. "Tvibbinn" fellur í þennan flokk, ég var í raun bara félagsskapur.
Síðan voru það þeir sem eru búnir að vera virkir rokkarar síðustu 30-40 árin. Það er ekki lífstíll sem fer vel með fólk og ef nútíma læknavísindi kæmu ekki til væri þetta fólk löngu hrokkið upp af.
Grúppíur eldast ekki vel. Ég veit ekki alveg hvað þær sjá þegar þær horfa í spegil en það getur ekki verið það sama og við hin. That's just sad.
Þá komum við að konunni sem ég hélt lengi vel að væri sú hallærislegasta á svæðinu. Í gallabuxum og vesti yfir röndóttan bol, æ greyið. Þarna var hún með fylgisvein sem var í það minnsta 10 árum yngri. Hún reyndi hins vegar að haga sér eins og hún væri fimmtán og þá á ég ekki við eins og fimmtán ára stelpur láta núna heldur eins og hún hefur látið þegar hún var fimmtán, hvenær sem það var. Hún hins vegar mjög meðvituð um sjálfa sig og sína hegðun sem olli því að þetta var enn verra en ella.
Hallærislegasta fólkið voru hins vegar hjón um sextugt. Greinilega vel stæð. Æ, þið þekkið týpuna. Líklega í einka rekstri. Hafa hlaupið eftir tískunni alla tíð. Hann var með stofulitað hár. Hún með sítt ljóst hár til að líta út fyrir að vera yngri. Þarna voru þau í designer gallabuxum og svörtum leðurjökkum að dansa. Þvílíkt "in the groove". Með hálshreyfingar, axlalyftur og hársveiflur.
En ég er semsagt búin að heyra Smoke on the water live. Gaman af því þótt ég sé þrjátíu árum of sein.