"Oh, hann tók glas."
Gærdagurinn var dagur blendna tilfinninga.
Ég kvaddi fyrri vinnustað fyrir ný átök bæði með söknuði og gleði fyrir nýjum verkefnum.
Ég og "tvibbinn" rákumst á frænda okkar fyrir utan búð. Einhverra hluta vegna virtist ég ekki vera þáttakandi í samræðunum, allavega að hálfu frænda vors. Ég veit ekki nákvæmlega hvað ég hef gert honum til miska eða hvort ég sé bara ekki nógu merkileg yfir höfuð fyrir hann til að eyða orðum á.
Litli bróðir fékk mjög gott vinnutilboð og ákvað að hringja í mig með fyrsta fólki til að leyta ráða. Það er alltaf gaman að vita að maður skipti einhverju máli í lífi þeirra sem standa manni næst.
Svo bar kannski hæst að pabbi gamli hefði átt afmæli hefði hann lifað. Af því tilefni fór ég með múttu út í blómabúð og svo upp í kirkjugarð. Það var gott veður og garðurinn fallegur. Legsteinninn sem var ekki nógu vel settur niður á sýnum tíma var farinn að síga óþarflega mikið með árunum svo að við leituðum uppi starfsmann til að biðja um að láta laga þetta. Þá hittum fyrir afskaplega yndælan mann. Hann tók sér ekki bara góðan tíma til að skrá hjá sér þessa pöntun á þjónustu heldur fræddi hann okkur um ýmislegt fleira. Sagði okkur frá endurbótum á garðinum við Suðurgötu og uppbyggingu kirkjugarða í gegnum árin. Þetta var mun áhugaverðara heldur en það hljómar og vakti löngun hjá mér til að fara og skoða kirkjugarða bæjarins betur en ég hef gert hingað til. Það veitir líka vel þegna sálarró að vita að það er svona samviskusamt og vel upplýst fólk sem passar upp á síðasta hvíldarstað látinna ættingja.
Á þessu litla ferðalagi okkar rifjaði mútta upp velþekkta sögu úr minni fjölskyldu sem ég var búin að gleyma. Það hafði verið eitt kvöld þegar að vinnukonan hennar langömmu Jónu hafði verið búin að ganga frá eftir kvöldverð. Pússa silfrið og þvo allt leirtau, sem á þessum tíma þurfti fyrst að sjóða vatn til að þvo og síðan skola og þurka og loks pússa með þurrum klút að sonurinn og háskólastúdentinn (ömmubróðir minn) kom heim frekar seint. Hans fyrsta verk var að vaða upp í skáp og ná sér í glas til drekka úr. Þá féllu þessi frómu orð: "Oh, hann tók glas."