Það þarf ekki óvini...
Klukkan 17:25 á föstudegi, símtal.
Vinkona: Heyrðu, við litli bróðir erum að fara á sýninguna fyrir austan fjall. Vilt þú koma með?
Ég: Hvenær ákváðu þið það? Ég fékk aldrei neitt svar við sms-inu sem ég sendi ykkur. Hélt að þið hefðuð ekki áhuga?
Vinkona: Eeee, bara uuu.
Ég: Var nú alveg búin að gefa þetta upp á bátinn. Ætlaði bara að vera heima með mæðgunum og horfa á Idol.
Vinkona: Við ætlum að leggja af stað rúmlega sex, ef þú vilt koma með.
Ég: Ég er nú reyndar upp í hesthúsi núna. Geri ekki ráð fyrir að koma með.
Vinkona: Ok, hringir bara ef þú ætlar að koma.
?????????????
Var svo sem við öðru að búast? Eftirfarandi er smá saga frá því í sumar.
Það var ákveðið strax síðasta vetur að ég, vinkona og litli bróðir ætluðum að fara á Landsmót. Við ætluðum að vera þrjú saman í trausta 20 ára tjaldvagninum sem vinkona á.
Síðan líður að vori og þá kemur í ljós að dönsk vinkona vinkonu ætlaði að koma til landsins og koma með. Allt í góðu með það, fín stelpa. En þá er komið vandamál. Við komumst ekki fjögur í tjaldvagninn. Mér finnst það nú ekki mikið mál. Ég á líka þetta fína kúlutjald sem er hægt að sofa í og tjaldvagninn er alveg nógu stór til að rýma okkur fjögur í sæti til að borða ofl. En nei. Það er ómögulegt. Litli bróðir vill það ekki. Hann vill hafa stærra tjald. Alveg ómögulegt að vera svona mörg í tjaldvagni og kúlutjaldi. Svo upphófst mikil leit að viðeigandi tjaldi. Litli bróðir fékk svo lánað gamalt tjald sem var nægilega stórt að hans mati og varð úr að það var tekið með.
Þegar nær dregur blessaðri útilegunni þá bætist við fimmta manneskjan. Sænsk vinkona vinkonu og ætlar hún að vera með í tjaldvagninum. Ok, þekkti hana voða lítið en þetta litla var allt í lagi.
Síðan upphefst ævintýrið mikla. Þriðju nóttina kemur þessi yndislega slagveðurs rigning. Allt rennandi blautt. Vinkona algjörlega svefnlaus um nóttina svo hún sefur fram undir miðjan dag. Litli bróðir illa fúll yfir að hafa ekki komist í milliriðil svo hann stingur af með einhverju fólki á Selfoss. Svo þarna er ég ein með dönsku og sænsku vinkonunum. Þær voru alveg fínar en við höfðum bara ekki alveg áhuga á sömu hlutunum.
Til að gera langa sögu stutta þá endar með því að litli bróður er boðið að gista í einhverju fellihýsi sem hann þiggur, því það er alveg ómögulegt að sofa í þessu tjaldi, sem hann fékk lánað, og ég á nú að sofa í ein því það komast jú ekki nema þrír í tjaldvagninn.
Þegar hér var komið var ég nú bara orðin þreytt og svekkt á öllu saman, svo ég fór heim. Eftir á skildu svo vinkona og litli bróðir ekkert í því hvað ég hefði verið fúl og erfið á Landsmótinu.