Smá kattarblogg
Ég hef nú minnst á hana Jósefínu hér áður (hægt að sjá mynd á myndarsíðunni). En svona til upprifjunar þá er það kötturinn minn sem er orðinn 14 ára, verður 15 ára 3. febrúar næstkomandi. Þessi dama er því búin að fylgja mér í gegnum súrt og sætt meira en helming ævi minnar og er því skiljanlega búin að öðlast ákveðinn virðingarsess.
Daman er nú ótrúlega hress miðað við háan aldur og hafa fengið krabbamein og þurft að fara í stóra aðgerð þar sem var fjarlægt æxli á stærð við hnefann á mér sem var í leginu. Þegar kemur að þessari dömu er ég því tilbúin að leggja ýmislegt á mig til að tryggja að henni líði sem best.
Svo var það einn morgun fyrir u.þ.b. viku að ég kom fram og fann fremur ósmekklega klessu á gólfinu. Ég ætla hlífa ykkur við frekari lýsingum en læt nægja að hún gaf til kynna að einhver væri kannski ekki góður í maganum. Þótt fleiri ferfættlingar séu á heimilinu þá lá samt beinast við að álykta að þetta tengdist gömlu konunni. Það er þekkt að gamlir kettir og raunar flest dýr sem ná háum aldri geti orðið viðkvæm í meltingunni. Ég trillaði mér því út í búð og keypti fisk og sauð við mikinn fögnuð allra viðstaddra.
Í vikunni átti ég svo erindi á Dýraspítalann og notaði tækifærið að fá smá leiðbeiningar um hvað væri best að gera fyrir drottninguna. En hér er það sem málin fara að vandast. Það er til töluvert úrval af sérþróuðum þurrmat fyrir næstum hvaða vandamál sem getur hrjáð ketti. Uppistaðan í fæði drottningarinnar síðastliðin 14 ár hefur hins vegar verið dósamatur. Ofan á það lætur hún ekki bjóða sér hvað sem er. Ef maturinn er ekki að hennar skapi er horft á mann ásökunnar augum og svo gengið í burtu án þess að snerta á matnum. Ég keypti nú samt sérhannaðann ellismellamat fyrir dömuna, sem hún vildi ekki.
Vandamálið er samt ekki þurrmaturinn. Það er dósamaturinn sem fer verr í maga. Það er því miður þrautin þyngri að nálgast sérhannaðan ellismella dósamat, þótt hann sé til. Það er líklega ekki mikið um ketti á þessum aldri á landinu. Ellismella maturinn miðast við eldri en sjö ára.
Mér var bennt á að ég gæti líka bara lagað handa henni ýmist kjötmeti sem er mildara í magann en niðursoðni, vítamínbætti dósamaturinn. Aha!
Fiskur í miklu mæli er ekki æskilegur því hann veldur hárlosi. En ég prufaði að steikja hamborgara sem voru búnir að vera í frystinum í lengri tíma og féll í góðan jarðveg. Og svo var kjúklingur alveg kjörinn. Svo ég fór auðvitað og keypti kjúkling.
Þar sem þessar fínu kjúklingabringur eru alveg fáránlega dýrar þá ákvað ég að vera hagsýn húsmóðir og keypti heilan kjúkling. Hélt að það yrði nú ekki mikið vandamál. Var alveg staðráðin í að úrbeina bara helvítið og sjóða svo. Þannig gæti ég svo geymt hann í litlum skömmtum sem væri hægt að grípa til. Síðan hófst ég handa alveg galvösk. Ég var ekki hálfnuð þegar ég komst að því að það væri þrautin þyngri að úrbeina kjúkling. Gafst hreinlega upp á að vera að rembast þetta með fína hnífnum og endaði á að grípa til eldhússkæranna. Það var mun auðveldara að klippa bara helvítið niður. Eftir langa mæðu var ég svo búin að pilla allt kjöt af beinunum og henda í pott. Skellti honum svo á hlóðir og hóf suðu. Þvílíkur viðbjóður. Fyrst myndaðist þessi líka ógeðslega fitubrák ofan á vatninu. Svo verður að segjast að soðinn kjúklingur er álíka geðslegur og annað soðið kjöt. Svona hálf grár eitthvað og óspennandi. En látum það vera, þetta var ekki handa mér.
Þetta var sem sagt í gær og vakti nokkra lukku meðal ferfættlinga heimilisins. Svo kom ég fram í morgun og gamla var mætt og beið eftir sínum mat. Ég auðvitað stökk til og náði í meiri kjúkling. "Á að bjóða manni upp á þetta aftur? Ég át þetta í gær. Nei þakka þér fyrir." Að því búnu rölti hún í burtu.