Ef þetta er ástæðan fyrir því að fólk er að eiga börn þá er ekki skrítið að allt sé að fara til helvístis
Ég lennti í samræðum nú í vetur sem gerðu mig hreint út sagt orðlausa. Umræðan var barneignir.
Umræðan hófst á því að ung kona sem ég þekki til, ekki orðin þrítug, er ólétt að sínu fjórða barni. Þessi tiltekna kona ætti ekki að vera eiga börn yfir höfuð hvað þá að vera eiga sitt fjórða. Ég lýsti því yfir að ég skildi ekki hvað fólk væri að flýta sér svona að hrúga niður börnum. Ég fékk svar sem ég átti ekki von á. "Ég væri alveg til að í að klára barneignir fyrir þrítugt til að geta lokið þessu af og ekki vera með ungabörn fram eftir öllum aldri og geta svo farið að lifa lífinu." Fleiri raddir tóku undir þetta.
Ég missti út úr mér "Hvers vegna eru þið að eiga börn?" en sá strax eftir því og sagði ekki meir. Fékk nokkru grimm augnaráð og fleiri svör á sömu lund. "Það er bara best að ljúka þessu af. Vil ekki vera bundin yfir börnum alla ævi. Svo get ég og maðurinn minn farið að lifa lífinu." Ég sat bara vandræðaleg og það hvarflaði ekki að mér að segja orð. Beið bara eftir að það yrði tekið upp annað umræðuefni. Ég er víst svo dómhörð og með svo furðulegar skoðanir.
Ég ætla samt aðeins að deila með ykkur minni skoðun og mínum viðhorfum til barneigna.
Ég flokka mig sem unga konu. Ég er 27 ára ef ég hef ekki sagt ykkur það áður. Það þýðir að ég á eftir þó nokkur góð ár til barneigna og nokkur happa glappa ár til viðbótar. Ég er engin sérstök barnagæla, hef aldrei verið. Ég finn samt að eftir því sem ég verð eldri hef ég meiri þolinmæði gagnvart börnum, ofl. svo sem. Ég hef ekki útilokað að eignast börn, það er aldrei að vita hvað mér dettur í hug. Ég hef hins vegar tekið meðvitaða ákvörðun um að eignast ekki börn, hingað til. Ég vil njóta þess að gera ýmsa hluti meðan ég er enn ung.
Ég hef heldur aldrei litið á barneignir sem einhverja skyldu. Þetta er ekki eitthvað sem ég verð að gera. Þetta er ekki tímabil sem ég verð að afplána til að eiga skilið að lifa lífinu. Allt sem ég geri er til að lifa lífinu. Ef ég ákveð að eignast börn þá er það vegna þess að ég vil að það verði hluti af mínu lífi. Börnin yrðu hluti af mínu lífi, mitt líf yrði ekki í neinni biðstöðu á meðan. Það væri það líf sem ég hefði kosið.
Afi minn var eitt sinn spurður hvenær maður hætti að hafa áhyggjur af börnunum sínum. Afi, þá kominn á áttræðisaldur og báðir synirnir komnir á sextugsaldur, svaraði einfaldlega, "Aldrei". Mér þótti svarið fallegt og mjög skiljanlegt. Það að eiga barn er ekki eitthvað sem tekur 18 ár og er svo ekki þitt vandamál. Það að koma annari manneskju í þennan heim er stór ábyrgð. Þótt þú eigir ekki tæknilega séð að sjá um hana alla ævi þá hefur þú áhyggjur alla ævi, það er að segja ef þú ert heilbrigð manneskja. Foreldrar mínir voru komnir hátt fertugsaldur þegar ég kom í heiminn. Ég var ekki slysabarn, enda ekki til slysabarn í upplýstu samfélagi - getnaður er rökrétt afleiðing samfara, það var beðið eftir mér. Aðrir gerðu grín að foreldrum mínum, sögðu að það væri svo langt á milli okkar systra að við værum allar eins og einkabörn. Það fannst mér ekki. Ég átti stórar systur sem pössuðu mig. Það var engin samkeppni. Við vorum allar á sitthvorum aldri og á sitthvoru sviði. Þegar foreldrar mínir ferðuðust, hvort sem það var innanlands eða utan, fórum við með. Við vorum hluti af lífi foreldra okkar, við vorum og erum fjölskylda.
Þannig hugsa ég um barneignir. Ég hafði aldrei hugsað um fjölskyldu mína á þennan hátt áður. Mér fannst þetta eðlilegt. Ég fann alltaf að ég var velkomin. Haldið þið virkilega að börnin ykkar finni ekki hvort þau séu velkomin og hluti af ykkar lífi eða fangelsisdómur sem þið eruð að afplána? Þau finna það. Ég þekki þessi börn. Hef rekist á slatta af þeim í gegnum tíðina. Ég hafði bara ekki áttað mig á þessu áður. Ég hafði aldrei skilið hvers vegna sumir hlaupa í sambönd og hrúga niður börnum. Ætla að bíða með að lifa lífinu þar til seinna því það að eiga börn er skylda og þeirri afplánun verður að ljúka fyrst. Þetta fólk er svo hundóánægt og skilur þegar börnin eru farin, þegar þau áttu að fara að lifa lífinu saman. Raunar eru samböndin hætt að endast svo lengi. Afplánunin er í sitthvoru lagi og börnin fá enn meiri tilfinningaskaða í kaupbæti. Þá er ónefndur hinn hlutinn sem hleypur í ömurleg, skemmandi sambönd í þeirri þrá að upplifa að einhver þrái þau og vilju þau, þau séu ekki fangelsisdómur.
Ef ég ákveð að eignast börn, þá verður það vegna þess að ég vil að þau verði hluti að mínu lífi. Þau verða velkomin.