DadaraddadaNú í vikunni sat ég glaðvakandi klukkan 2.30 um nótt. Átti að vakna fyrir átta um morgunin. Var illa pirruð og fúl. Mér urðu á þau mistök, ekki í fyrsta sinn, að fara á netið og tjá mig. Ég stökk til um leið og ég komst í tölvu daginn eftir og ætlaði að taka út þetta komment mitt. Því miður voru nokkrir búnir að sjá það og brugðust ótrúlega vel við. Ég ákvað því að láta það standa og í staðinn biðjast afsökunar á að hafa verið svona harðorð. En auðvitað kommentaði annað fólk á eftir og tók greinilega ekki til greina afsökunina og ákvað að copy/paste hluti sem ég hafði sagt líka. I just hate that.
Umræðan var trúmál. Ég hef töluverðar skoðanir á því sem ég hef yfileitt út af fyrir mig. Ég virði það að margt fólk er trúað. Það sem fer í taugarnar á mér er fólk sem þykist vera trúlaust en er það í raun ekki. Það er ótrúlega mikil hræsni í trú. En það tekur steininn úr þegar trúlaust fólk fer að nota trú til að hræsna. Auðvitað var manneskjan sem brást verst við sú sem fór mest í taugarnar á mér til að byrja með.
Ég virði trúariðkun annara. En vitið þið hvað? Ég tek stundum þátt í henni líka. Ég hef vogað mér að fara í kirkju og taka þátt í messunni. Samkvæmt skoðun sumra hlýtur það að gera mig að algjörlega siðlausri og lygni manneskju. Ég nebbla vogaði mér að fara með afa mínum í kirkju á jólunum. Og það er ekki nóg. Ég fór líka í kirkju með tilvonandi fermingarbarni. Ég sat líka með móður minni daginn eftir að faðir minn dó og fór með bænir með henni. Ég er virkilega ógeðsleg. Ég gef líka gjafir á jólunum og þykist ekki einu sinni vera að halda upp á það að daginn sé að lengja. Borða páskaegg á páskunum og horfði á myndina hans Mel Gibsons. Ég veð yfir kristna trú á skítugum skónum. Ég er viss um að allt kristna fólkið sé gjörsamlega miður sín yfir hegðun minni.
Auðvitað ætti ég að hegða mér eins og sannur trúleysingi. Stíga aldrei inn fyrir þröskuldinn á kirkju. Aldrei fara með bæn, undir neinum kringumstæðum. Ekki halda upp á neina kristna hátíð, nema ég geti auðvitað fundið eitthvað annað til að þykjast vera að halda upp á. Og síðast en ekki síst hefði ég átt að skammast mín til að biðja foreldra mína, sem ég í raun fermdist fyrir því ég vildi ekki særa mömmu með því að neita að fermast, um að fá að fermast borgaralega eins og sannur trúleysingi. Og eins og það sé ekki nóg þá var prestinum, sem ég svo skammarlega laug að og fermdi mig án þess að yfirheyra mig sérstaklega um mína trú, boðið í fermingarveisluna. Hann hafði nebbla fermt pabba, gift pabba og mömmu, skírt okkur systurnar, fermt systur mínar, gift elstu systur mína og skírt dóttur hennar. Auðvitað hefði ég átt að fara til hans og segja að ég væri trúlaus og spyrja hvort hann hefði samvisku til að ferma mig.
En nei, ég er siðlaus og lygin. Mér finnast borgaralega fermingar asnalegar. Að mínu mati eru þær fyrir þykjustu trúleysingja. En það er mér alveg að sársaukalausu að þið þykjustu trúleysingjarnir farið og látið ferma ykkur borgaralega. Svo ef þið viljið gera það og ljúga því að sjálfum ykkur að þið séuð í það minnsta betri manneskja en ég þá go right ahead.