Sólarhringur í lífi Heljar-ég skora á ykkur að slá þessu við-Við skulum byrja klukkan rúmlega fjögur miðvikudaginn 4. janúar 2006. Ég var nýlega komin upp í hesthús. Var búin að setja hrossin út en veðrið var ekki sérlega spennandi svo ég ákvað að kíkja í kaffi til nágranna míns. Það skilst betur við framvindu sögunnar en ég vil taka fram að ég var, þegar hér var komið, bara búin að borða hafragraut búin til úr einum dl af hafragrjónum og tveimur dl af vatni yfir daginn og ekkert annað. Hjá nágranna mínum þáði ég kók og nokkra mola af konfekti sem voru til eftir jólin.
Rétt um fimm tek ég þá ákvörðun að skella mér í einn stuttan reiðtúr áður en dýralæknirinn verður með opið hús í Hindisvíkinni, en ég átti eftir að láta raspa tennur í tveimur hrossum. Ég tek þá ákvörðun að það sé kominn tími til að reyna Glymjanda í reiðtúr. Ég er búin að vera að vinna með hann í gerði og fara stuttan fettúr um hverfið og allt gengið eins og í sögu. Glöggir lesendur muna kannski að ég talaði um þetta skref sem tilraun til sjálfsvígs hér áður. En ég læt til leiðast og legg á Glymjanda, sem er orðinn með eindæmum blíður og góður í umgegni. Það er mistur og hálf blaut svo ég skelli mér í regnstakk. Þar með er ég ekki með neina almennilega vasa og skil því lykkla og gsm símann eftir í hesthúsinu til þeir týnist ekki. Síðan fer ég á bak og feta af stað út úr hverfinu. Fer viljandi óupplýsta leið sem ég tel að verði rólegri þar sem upplýsta leiðin liggur meðfram íbúðarhverfi og meiri hætta er á flugeldum og veseni. Allt gengur vel og eftir að hafa fetað smá spotta förum við upp á brokk. Það gengur allt eins og í sögu og ég hægi aftur niður á fet. En allt í einu, og er mér ástæðan enn ókunn, stekkur Glymjandi af stað á harðarstökki og í þvílíkum stungum (ef þið hafið séð ródeó þá er það svipað nema að hesturinn heldur meira áfram). Ég veit að þetta getur ekki endað vel, ég fæ hann ekki til að hlusta á mig og það kemur að því óumflýjanlega. Ég finn að ég missi jafnvægið og fljótlega fell ég af. Ég er ekki viss um hvernig en ég skell í götuna. Ég sé ekkert hvert hesturinn fer. Ég er með hræðilegan verk í mjöðminni. Ég þakka fyrir að hafa verið með hjálminn þótt höfuðið hafi ekki skollið í. En nú er komið upp annað vandamál. Ég er ein nokkur hundruð metra frá hverfinu, engin lýsing, enginn annar virðist vera í reiðtúr og ég er ekki með símann. Ég reyni því að standa á fætur til að ganga til baka. Ég hef áður dottið af baki og jafnvel þurft að ríða hestinum heim eftir byltuna. En því er ekki að heilsa núna. Ég er rétt búin að hafa mig á fætur þegar mér sortnar fyrir augum af sársauka. Það eina sem ég get gert er að láta mig falla aftur niður á fjóra fætur. Ég bið þess innilega að nágrannar mínir sjái hestinn og komi að leyta að mér. Ég íhuga möguleikann á því að skríða til baka. En það er ljós í myrkrinu, í orðsins fylstu merkingu, það er bíll að koma. Ég get ekki lýst hvað mér létti. Þegar ég sé að hann er að nálgast skríð ég aftur á fætur og veifa. Ég þekki hvorki bílinn né bílsjtórann en hann kemur strax til mín og spyr hvað hafi gerst og hjálpar mér inn í bílinn. Hann keyrir mig aftur upp í hverfið og segir mér að hann og nokkrir aðrir hafi séð hestinn, sem fór ekki alla leið heim, helvítið á honum. Ég get mig hvergi hreyft fyrir sársauka svo þessi maður auk tveggja kvenna ákveða að fara með mig á heilsugæslustöðin í Mosó. Nágrannar mínir voru nú komnir inn í málið og fullvissuðu mig um að þeir myndu sjá um hestana.
Þegar komið er á heilsugæslustöðina er komið með hjólastól og ég kemst með naumindum í hann. Síðan er ég keyrð inn, hent upp á bekk og læknirinn skoðar mig. Það er ekki um neitt annað að ræða, það verður að taka myndir, ég þarf að fara á slysavarðstofuna. Verkirnir eru orðnir verri og það er hringt á sjúkrabíl. Á meðan er beðið eftir honum er hringt í systur mína og hún ættlar að hitta mig á slysó.
Þegar sjúkrabíllinn kemur er ég frosin á bekknum, ég get ekki hreyft mig. Það er náð í bakbretti, þetta harða appelsínugula sem sjúkrafluttningarmenn eru með. Ég er hreinlega skafin upp af bekknum á brettið. En ég er ekki alveg nógu vel upp á brettinu. Ég finn að ég hreyfist þegar við förum fyrsta hringtorgið af mörgum á leið úr Mosfellsbænum. Sem betur fer kemur önnur ókunna konan með mér og styður við mig í öllum beygjum. Ég veit að það hljómar ekki merkilega en það hafði alveg ógurlega mikið að segja, ég er mjög þakklát.
Við komumst klakklaust á slysó og þar bíður stóra systir eftir mér, það er mikill léttir. Það er alveg nauðsynlegt að hafa einhvern hjá sér þegar aðstæðurnar eru svona.
Læknirinn á slysó hefur ekki mikla samúð með mér. Hann byrjar á því að spyrja hvort sjúkraflutningamennirnir þurfi ekki bakbrettið sitt. Þeir neita því, þeir geta alveg tekið annað í staðinn. En nei. Læknirinn ákveður að rífa undan mér bakbrettið með látum. Ég veina af sársauka en það hefur ekkert að segja, brettið skal burt. Honum er sem betur fer hjálpað og ég kemst af brettinu. Því næst á að skoða mig og fötin eru fyrir. Ég var í gamalli, sjúskaðri og renndri hettupeysu sem mér þykir mjög vænt um. Rennilásinn var bilaður. Ég tafsa eitthvað um að það sé hægt að klæða mig úr peysunni seinna en allt kemur fyrir ekki. Ljóti læknirinn rífur upp rennilásinn á peysunni. Það er hins vegar hægt að rífa niður um mig buxurnar. Ég þakka fyrir að hafa ekki verið í reiðbuxum, þær hefðu verið klipptar. Eftir skoðun er loksins ákveðið að gefa mér verkjalyf, morfín, no less. Það er ekki jafn áhrifaríkt og sögur fara af. Ég varð fyrir miklum vonbrigðum.
Ég er því næst send í myndatöku. Það gekk vonum framar og því fólki tókst ótrúlega að færa mig án þess að ég fyndi mikið til, það var ekki bara morfínið. Myndirnar sýndu blessunarlega að ég væri óbrotin. Reyndar var ég farin að skammast mín svo mikið fyrir hvað ég var mikil aumingi að ég var farin að telja að brot væri það eina sem réttlætti þennan ræfilshátt.
Þegar ég er komin aftur niður á slysó er komin spurning um hvað eigi að gera við mig. Læknirinn telur reyndar að það ætti að láta mig liggja inni yfir nótt, ég væri reyndar búin að missa af matnum en ég væri með nægan varaforða svo það ætti nú að vera í lagi. Við skulum hafa það alveg á hreinu að ég hefði sparkað í manninn ef ég hefði getað það. Ég ætlaði hins vegar að fara heim. Ég ætlaði að fara heim og fá mér pizzu og kók. En til þess þurfti ég að komast út af slysó. Ég átti hins vegar í vandræðum með það eitt að setjast upp. Eftir þó nokkrar tilraunir og yfirlýsingar um að ég væri fagurgræn tókst mér að standa upp. En ekki mikið meir. Þá fyrst fékk ég að vita það að ef ég ætlaði að heim yrði ég að skila þvagsýni til að hægt væri að gá hvort ég hefði hlotið nýrnaskaða. Ég hélt að það yrði ekki mikið mál. Ég hef alltaf getað pissað. Ég er ein af þessum sem pissa alltaf áður en ég fer út, áður en ég fer á hestbak og á öllum stoppistöðum þegar ég fer í ferðalög, just in case. Svo ég kemst í hjólastólinn og læt keyra mig á klósettið. En.... Þrátt fyrir að hafa fengið lítra af vökva í æð, hafa drukkið nokkur lítil glös af vatni, vatnið væri látið renna og ég hafi þráast við í heilt korter þá gerðist ekkert. Ekki neitt, ekki deigur dropi. Ég var þar með sigruð, ég yrði að eyða nótt á spítalanum.
Þetta er orðið nokkuð langt svo ég ætla að vera með framhald seinna.