Jósefína 3/2 1990 - 28/12 2005Það var á laugardegi fyrir nákvæmlega 16 árum að hún Jósefína fæddist. Kleópatra, læða stóru systur, hafði vakið stóru systur klukkan fimm um morguninn því hún var að fara að gjóta. Milli fimm og átta um morguninn gaut hún fimm kettlingum. Sá fjórði í röðinni var lítil læða sem var líkust móður sinni, það var Jósefína.
Stóra systir hringdi í okkur um hádegið til að færa okkur fréttirnar. Ég og "Tvibbinn" vorum ekki lengi að mæta á svæðið. Ég var tólf ára, á þrettánda ári, og sem hreinræktað borgarbarn hafði ég aldrei áður séð nýfædda kettlinga. Stóra systir leigði litla risíbúð í hlíðunum þegar þetta var. Ég gleymi því seint þegar við komum að þá lá Kleópatra í körfunni sinni, undir handklæði, þannig að það sást bara í annað augað á henni. Svo fengum við að sjá litlu krílin, öll hangandi á spena, sjúgandi af áfergju.
Það er óhætt að segja að við "Tvibbinn" vorum fastagestir hjá stóru systur næstu vikur. Þegar krílin voru farin að stækka var mikið líf og fjör hjá þeim. Eitt skiptið þegar við komum lá Kleópatra fremst á stigapallinum, frekar þreytuleg. Þegar við komum lengra voru allir kettlingarnir á fullu að leika sér inn á herbergi. Mútta hafði staðsett sig þar sem þau gátu komið sér mest á voða og lá bara þar.
Jósefína var circa átta vikna þegar við "Tvibbinn" fórum að sækja hana og komum með hana heim. Jósefína skildi ekkert hvað var um að vera og lá mjög undrandi í fanginu á mér í framsætinu. Við komumst að þeirri niðurstöðu að þetta væri næsti bær við kidnapping og var talað um þessa ökuferð sem "The catnapping" framvegis.
Þegar heim var komið fékk litla krílið að skoða nýja heimilið. Henni fannst alveg bráðsnjallt að hún gat hlaupið hringinn í stofunni bak við öll húsgögnin. Þegar hún var búin að hlaupa hringinn nokkrum sinnum, snarstoppaði hún allt í einu og snéri við og hljóp hinn hringinn, rosa sniðugt. Þessa fyrstu nótt skildi daman eftir smá stykki bak við gardínu en það var líka í eina skiptið sem það gerðist. Það skipti engu máli hvað hún var orðin gömul og veik, eða væri að jafna sig eftir svæfingu, frökan Jósefína meig aldrei undir, hún fór í kassann þótt hún þyrfti að leggjast niður og taka pásu á leiðinni.
Jósefína var mjög hrifin af skálum. Það var brún keramik skál út í glugga hjá okkur. Eitt skiptið eftir mikla leit fannst krílið sofandi í þessari skál og hvarf hún alveg ofan í skálina. En eftir því sem hún stækkaði sást alltaf meira og meira í hana. Fyrst rófuna, svo hausinn, síðan meir og meir af henni allri. Að lokum kom að því að eitt skiptið þegar hún ætlaði í skálina endaði skálin niður á gólfi. Eftir það reyndi hún ekki að fara aftur í skálina. Þessi skál er enn til hér heima.
Jósefína var fjörug sem kettlingur. Hún klifraði í gardínunum og lék sér mikið. Hún var hins vegar fljót að vaxa upp úr kettlinga leik og lék sér lítið sem fullorðin. Að tvennu undanskildu. Annað var kóngulóin. Það var lítil plastkónguló sem við festum í spotta og handfang af flugdreka. Var þetta leikfang svo vinsælt að við mannfólkið vorum farin að fela það. Það var ótrúlegt. Hún sótti handfangið og kóngulónna í tíma og ótíma. Þá áttum við að hlaupa um íbúðina með kóngulónna í eftirdragi. Síðan var hlaupið inn í svefnherbergi og kóngulónni slengt fram og til baka um rúmið og Jósefína þeyttist á eftir henni. Eftir því sem tíminn leið hætti hún að nenna þessu og leikurinn fór að snúast um það að hún lá í rúminu og við áttum að slengja kóngulónni til hennar. Hinn leikurinn var prívat á milli okkar mæðgnanna. Þá sat ég hjá henni á gólfinu og hún veiddi mig með rófunni. Ég kleip í rófuendann og hún reyndi að ná á mér hendinni. Það skipti engu máli hversu mikið fjör færðist í leikinn, Jósefína hvorki klóraði mig né beit. Jafnvel þegar hún var að drepa á mér hendina þá ekki svo mikið sem rispaði mig og ef hún vildi hætta þá sleikti hún á mér hendina.
Hún svaf hjá mér í rúminu lungan úr ævinni. Stundum fór hún á undan mér inn í rúm og kom jafnvel og sótti mig. Fyrst til að byrja með svaf hún við hliðina á mér en svo fór hún að færa sig á koddann. Fyrst til að byrja með var ég ekki sátt við að hún lægi á koddanum. Ég reyndi ýmislegt. Annan kodda en hún vildi liggja á sama kodda og ég. Ef ég reyndi að einangra koddann þá lagðist hún á hausinn á mér. Með tímanum gafst ég upp á að reyna og sætti mig við 1/4 af koddanum. Eitt skiptið vaknaði ég við það að ég heyrði að hún var að sleikja eitthvað. Ég lá í smá tíma og skildi ekkert hvað hún var að sleikja. Svo áttaði ég mig á því að hún var að sleikja á mér hárið. Það var rennandi blautur blettur blettur ofan á hausnum á mér. Eina skiptið sem hún kaus að sofa í rúmi hjá öðrum var þegar pabbi var veikur. Meðan hann var á spítalanum svaf hún hjá mömmu. Þegar pabbi kom svo heim svaf hún hjá honum í rúminu. Hún var meira að segja inni hjá okkur þegar hann dó. Eftir það svaf hún aftur í rúminu hjá mömmu fyrst til að byrja með.
Ef ég ætlaði að rifja allt upp sem tengist henni Jósefínu þyrfti ég að skrifa heila bók. Þegar hún var að leika við litlu frænkurnar. Við eigum myndir af því þegar stærri litla frænka var að skríða á eftir henni. Þá lá Jósefína kjur þar til sú litla var komin alveg að henni og færði sig þá. Þegar yngri litla frænka var að reyna að fá einhvern köttinn til að leika við sig og sá eini sem gerði það var Jósefína sem var löngu hætt að leika sér eins og ég nefndi áður. Hvernig hún skynjaði alltaf þegar einhverjum leið illa og fór til viðkomandi og lá þar. Hvernig hún vildi alltaf sýna gæsku sína með því að kyssa mann, helst á nefbroddinn. Hvernig hún þekkti bílinn minn þegar ég kom heim. Settist þá niður á stéttina og beið meðan ég lagði og svo fórum við saman inn.
Hún var ellefu ára þegar það fannst fyrst æxli við spena hjá henni. Það var fjalægt en læknunum láðist að nefna að þetta væri afleiðing af því að hún var á pillunni. Hefðum við vitað það hefðum við strax látið taka hana úr sambandi. Nú er ég farin að gleyma tímasetningum en það var líklega rúmu ári seinna sem það fannst annað æxli og þeir á dýraspítalanum vildu ekki skera hana því þeir fundu æxli í kviðarholinu. Einu og hálfu ári seinna fór ég með hana til Helgu Finns sem taldi að æxlið væri í leginu. Svo reyndist vera og var legið fjarlægt ásamt tveimur litlum æxlum við spena. Það voru svo tekin æxli við spena líkleg tvisvar í viðbót. Rétt eftir áramót 2005 fór ég svo með hana í blóðprufu til að athuga með nýrun ofl. Þá var blóðið orðið mjög dökkt og storknuninn léleg. Dýralæknirinn sagði mér að búast við því að þurfa að kveðja hana með haustinu. Þegar líða fór á haustið fór að draga af henni og sár kom á æxli sem var byrjað myndast á kviðnum. Þrátt fyrir að hún vildi meira sofa ein eftir að legið var tekið úr henni þá breytist hún lítið alla tíð, jafnvel síðustu vikurnar var hún alltaf trú sjálfri sér. Hún svaf hjá mér síðustu næturnar enda verulega dregið af henni. Hún var svo svæfð hér heima þar sem hún lá í fagnginu á mér. Við grófum hana upp í sumarbústað við hliðina á Kleópötru, mömmu sinni, sem náði fimmtán ára aldri en var þá farin að þjást að því sama og Jósefína.
Það er með mikilli sorg en einnig miklu þakklæti sem ég kveð þessa yndislegu litlu veru sem ég varð þeirrar ánægju aðhljótandi að eyða næstum sextán árum ævi minnar með, og meirihluta ævi minnar enn sem komið er.