Hugleiðing á frídegi verslunarmannaÉg var heima þessa verslunarmannahelgi, big surprice. Ég er búin að vera dugleg að fara í klukkustundar langar gönguferðir á hverjum degi. Ég gerði það aftur í dag en í þetta sinn fór hælsærið alveg til helvítis. Svona í ljósi þess að ég færi ekki langt gangandi og ekki ætlað ég að keyra neitt í þessari umferð, þá var ég löglega afsökuð til að sitja fyrir framan sjónvarpið. Fyrir valinu varð heimildarmynd um Da Vinci code.
Ég ætla ekki að fara að tala um það einu sinni enn. Það sem vakti athygli mína í þetta sinn voru ummæli sérfræðings um Da Vinci. Það er víst talið að Da Vinci hafi verið hommi. Í sjálfu sér ekkert merkilegt við það. Það var hins vegar talað um að hann hafi verið hrifinn af kvenlegum drengjum. Ég hef heyrt það áður að eldri samkynhneigðir karlmenn séu víst hrifnir af ungum "kvenlegum" drengjum. Það er þetta með kvenlega hlutann sem ég skil ekki. Hvers vegna er hommi hrifinn af karlmanni sem er kvenlegur? Mér finnst þetta vera þversögn. En ég er náttla hvorki karmaður né samkynhneigð. Annars finnast mér unglingsdrengir almennt ekki kvenlegir. Mér finnast hins fyrirsætur nútímans líkjast unglingsdrengjum. Kannski var Da Vinci ekki hrifinn af kvenlegum drengjum. Kannski var ekki ásættanlegt að hann væri hrifinn af ungum drengjum og þess vegna hafði hann þá kvenlega. En þetta er auðvitað bara pæling.
Ég hef líka verið að pæla í samkynhneigð. Hvenær veit fólk að hvoru kyninu það laðast? Sumir vilja meina að allir séu einhverntímann í vafa. Ekki ég. Ég var aldrei í neinum vafa. Ég man eftir því þegar ég var barn, örugglega innan við tíu ára, þá varð ég hrifinn af Gregory Peck. Ekki kynferðislega, mér fannst hann bara mjög heillandi. Man enn eftir honum úr þessari mynd þótt ég muni ekki hvað myndin hét. Mér fundust karlmennirnir alltaf meira heillandi. Hvernig sem á það var litið, þá heilluðu þeir og það sem þeir gerðu, mig alltaf. Ég vildi alltaf frekar vera riddarinn en prinsessan. Þá væri hægt að halda því fram að ég væri í raun karlmaður fastur í kvenmannslíkama og hommi þar að auki. Á vitleysan sér engin takmörk?
Það er nebbla hægt að vera hrifin af "karllegum" hlutum og hlutverkum og vera samt hrifin af karlmönnum sem kona. Ég veit að mannskepnan hefur mikla þörf að setja alla í flokka en flokkarnir eru óteljandi. Hvers vegna er ekki hægt að leyfa fólki að vera eins og það vill vera?
Ég er samt ekki hrifin af kynskiptiaðgerðum. Ég tel að það eina sem aðskilur okkur í byrjun séu æxlunarfærin. Allt annað er innræting. Mér finnst það sorglegt að okkur sem samfélagi finnist það betra að fólk fari í stórar aðgerðir heldur en að leyfa því að vera það sjálft. Ef karlmaður vill klæða sig og lifa eins og kona, er það ekki bara í góðu lagi? Eftir hverju er fólk þá að sækjast? Lifa kynlífi sem hitt kynið? Þrátt fyrir frábæra skurðlækna þá held ég að það sé ekki eitthvað sem er hægt. Og þótt ég sé mjög hrifin af karlmönnum og flestu þeim tengdum þá finnst fullnæging karlmanna, þó að hún sé nokkuð auðfengin, frekar lítilvæg og óspennandi. Ég hef engann áhuga á að vera karlmaður.
Ég vil bara vera ég. Ég er mjög sátt við að vera kona. Ég sátt við vera lágvaxin. Það hefur ekki háð mér fram að þessu og ég hef alltaf ráðið fram úr því. Ég er ánægð með háralitinn á mér og hefur aldrei hvarflað að mér að breyta honum. Hárið á mér er líka rennislétt og það er í góðu lagi líka. Mér finnst ég bara nokkuð sæt. Ég er ánægð með augnalitinn og augabrúnirnar. Kvenlega vaxtarlagið, litlu þykku puttana, skóstærð 37, stóru mjaðmirnar og litla mittið sem veldur því að ég á erfitt með að fá buxur. Ég er hæst ánægð með þetta allt saman og myndi ekki breyta neinu. Ég held að sé bara ágætur persónuleiki líka. Skil ekki fólk sem er ekki hrifið af sjálfu sér. Þetta er líkaminn sem ég þekki og hefur þjónað mér vel. Þetta er útlitið og vaxtarlagið sem ég þekki úr fjölskyldunni. Ég myndi ekki vilja líkjast neinum öðrum.