Í sveitinni, í sveitinni, þar gott að vera
Þá erum við mæðgur búnar að vera upp í bústað vel á aðra viku og ætlum að vera þar áfram. Við verðum hins vegar að skella okkur í bæinn annað slagið til að þvo föt og fólk. Ég er búin að vera skella upp girðinum út um allt því næst á dagskrá er að sækja hrossin og það þarf að beitarstjórna og læti. Ég ætla ná í dömurnar mínar strax eftir helgina. Þá verða þær búnar að vera í tveggja vikna fríi sem er yfir drifið nóg. Ég ætla líka að ná í óléttuna, hana Kviku. Það er komið nóg gras fyrir alla.
Ég er búin að vera í túristaleik með norðmönnunum sem eru á landinu. Fór með þeim austur að skoða hross og svo var skroppið inn í Þórsmörk, svona í leiðinni. Mér þótti það nú ekki mikið mál. Stóðhestarnir mínir (nú á ég fjóra, það er önnur saga) eru þarna rétt hjá undir Eyjafjöllunum og það leit nú ekki út fyrir að vera langur spotti þarna inn eftir. Ég hef reyndar ekki farið þarna í 15 ár en ég mundi að það voru nokkrar lækjarsprænur á leiðinni og svo náttla Krossá. Við myndum bara sjá hvernig okkur litist á ánna þegar að henni kæmi. Vegurinn reyndist hins vegar ekki alveg jafn greiðfær og ég hélt. Ekki það að ég væri í einhverjum vandræðum að komast þarna yfir á litla burra en við komumst ekki neitt voðalega hratt. Aftur á móti eru skálaverðirnir í Þórsmörk með stóreflis dráttarvél til afnota og var ekkert sjálfsagðara en að lóðsa okkur yfir Krossá þannig að það gekk eins og í sögu og er þetta líklega í fyrsta skipti sem litli burri fékk að sýna og sanna hvurslags torfærutæki hann væri í raun og veru. Norðmennirnir voru mjög ánægðir með ferðina og stórkostlegt útsýnið. Ég verð líka að viðurkenna að ég hafði gleymt hversu mikla náttúrfegurð er að finna á þessu svæði.
Ég verð nú samt að segja að stóðhestarnir mínir eru bara býsna fallegir. Það kemur bara ljós hvort þeir verði merkilegir stóðhestar en ég alla vega sannfærð um að þeir verði fallegir hestar og það er þá alltaf hægt að gelda þá. Ég var komin með pínu efasemdir um alla þessa ræktun mína og hvað ég væri eiginlega að gera en þetta eru almennt laglegustu hross sem ég á. Fór einmitt að kíkja á hin hrossin fyrr í vikunni. Litlu stelpurnar mínar eru algjör krútt og halda sig saman innan um öll þessi stóru freku hross. Dagur, sem er eini geldingurinn sem ég á, og ég keypti sem folald á sínum tíma (ég átti nebbla ekki nóg af hrossum) er bara orðin fallegasta hross. Hann er líka mjög geðgóður og ég er bara orðin spennt að sjá hvernig hann kemur út úr tamningu. Kvika er stóðmeri af guðs náð og hún og Gríma halda sig mikið saman. Það sem verra er, er að Gríma er næstum jafn mikil um sig og Kvika þótt Kvika sé komin ellefu mánuði á leið en ekki Gríma. Það verður mikið átak að grenna hana næsta vetur. Síðan á hún að fara undir Óttar frá Hvítárholti. Ég er búin að bíða lengi eftir að halda henni undir hann. Ég er búin að vera að dást að klárnum í fimm ár.
Jæja, nóg röfl í bili. Það gæti samt verið bið í næstu bloggfærslu. Það fer eftir því hversu mikið ég verð að flýta mér í sturtuferðinni. Nú er nebbla verið að bíða eftir þvottavélinni.