Góðir dagar og slæmir dagarHafið þið ekki lent í þessu? Suma daga virðist allt ganga upp og aðra fer allt til helvítis.
Ég átti mjög góðan dag í gær. Þrátt fyrir að ég hafi gefist upp á útreiðum vegna slagveðurs rigningar varð mér samt eitthvað úr verki. Ég ákvað að undirbúa tengingu á vatninu inn á kaffistofu. Held ég hafi verið búin að nefna það. Kláraði að taka til inn á kaffistofu og í ruslhorninu mínu þar sem vatnslögnin átti að fara í gegn um vegginn. Þegar ég var búin að því ákvað ég að bora fyrir lögninni þar sem ég sá það ekki fyrir mér að þessi feiti karl sem ætlaði að tengja þetta fyrir mig kæmist þarna fyrir. Svo ég skreið inn í horn og boraði fyrir lögninni. Þurfti svo reyndar að bora hinum megin frá líka því veggurinn er þykkur. Síðan þurfti ég auðvitað að gá hvort rörið kæmist ekki í gegn. Ég fann svo til tengin og allt sem þyrfti til að tengja, auðvitað löngu búin að kaupa allt. Þetta leit nú ekki út fyrir að vera flókið. Fyrst meðal karl út í bæ getur tengt þetta í sínu hesthúsi þá hlaut ég að geta það líka. Og auðvitað gat ég það. Ég var nú býsna ánægð með sjálfan mig þegar ég fór úr hesthúsinu í gær.
Í dag ákvað ég koma mér sem fyrst í hesthúsið til að geta riðið út á öllum hrossunum. Spáð brjáluðu veðri næstu daga á skerinu. Gengur ekki að láta hrossin standa dag eftir dag. En fyrst ákvað ég að hringja eitt símtal.
Nú þufið þið að fá smá forsögu.
Það er búið að vera smá mál í sambandi við að sameina fjölskylduna um jólin þar sem "Tvibbinn" er fyrir norðan og komin með karl í eftirdrag. Svo voru "Tvibbinn" og mútta búnar að vera að ræða það mál í símann þegar þeim lendir saman út af algjörlega ótengdu máli. Það endar með því að mútta hálf skellir á "Tvibbann". Síðan líður tíminn og hvorug gefur sig. Mútta skellti á, svo að auðvitað finnst "Tvibbanum" að hún eigi að hringja. Ég skil það svo sem alveg en helst af öllu vil ég bara að þetta komist í lag og einhver lausn finnist á hátíðarhaldi fjölskyldunnar.
Og þá getum við haldið áfram.
Mútta hafði orð á því að hún þyrfti að hringja í "Tvibbann", það hefði verið hún sem skellti á og auðvitað ætti hún að hringja. Ég hélt að ég gæti liðkað svolítið fyrir málum og hringi í "Tvibbann" sem tekur bara vel í erindi mitt. Við spjöllum síðan áfram og þá þarf ég að álpa út úr mér einhverri vitleysu sem endar með því að "Tvibbinn" verður grautfúll út í mig og símtalið endar ekki eins og ég hefði kosið. Mér hafði sem sagt tekist að gera illt verra.
Ég var ekkert rosaleg hress eftir þetta en ákveð að skella mér samt á bak. Byrja á Röskvu þar sem hún slapp daginn áður vegna rigningar. Fyrir þá sem þekkja ekki reiðleiðir á Harðarsvæðinu, þá eru tvær aðal leiðir svona í byrjun vetrar, flugvallarhringurinn og meðfram fjörunni út á Blikastaðanes. Það er verið að byggja reiðhöll og færa reiðveginn út á Blikastaðnes svo ég hef verið að ríða flugvallahringinn dag eftir dag á hverju hrossinu á fætur öðrum. Í gær kannaði ég hina reiðleiðina á Grímu og komst að því að þrátt fyrir smá byrjunarörðuleika væri hægt að komast leiðina. Svo nú átti heldur betur að fá tilbreytingu.
Það kom ekki á óvart að Röskva var frekar stressuð í byrjun á nýja hluta vegarins. Ég sýndi því fullan skilning, reið á feti og veitti henni mikinn stuðning, bæði með fótum og rödd. Síðan þegar gamli reiðvegurinn tekur við eru tveir pollar á veginum. Daman tekur þetta litla kast við þessa tvo polla og hendist við og ætlar helst að hlaupa heim. Ég hélt nú ekki og reyndi að beina henni aftur þangað sem ég ætlaði. Þá endum við utan vegar en ég gef mig ekki, heim fer hún ekki. Nú stefnir hún á veginn en þar er frekar hár laus kantur upp á veginn. Ég veit að þetta endar ekki vel, hún er nú ekki sú fótvissasta fyrir. Og auðvitað ræður hún ekki við lappirnar á sér og dettur á hausinn. Ég lendi sem betur fer ekki undir henni en ég er enn í ístöðunum þegar hún reynir að brölta á lappir. Eitt augnablik held ég að þetta endi illa en næ að komast úr ístöðunum og við sprettum á fætur á svipuðum tíma og ég er enn með vinstri hendina á taumnum. Brussan ætlaði að hendast frá mér en ég hékk í taumnum og sleppti ekki. Þegar hún stoppar er ég orðin meira en lítið reið og í vonsku kasti hendist ég aftur á bak. Nú skal hún hlýða. Ég nota ákveðið taumtak, nota bæði fætur og písk til að hvetja hana áfram og urra á einhverju ónotum svona til áhersluauka. Hún hlýðir og hundskast fram hjá pollunum. Frekar upptjúnnuð eftir lætin kemur frökenin upp í herðunum og töltir betur en hún hefur nokkru sinni gert. Það var ekki fyrr en við vorum komnar aðeins áleiðis að ég áttaði mig á því að mér var dálítið illt í bakinu. Ég datt auðvitað á vinstri hliðina, þar sem ég var búin að vera með bakverki sem ég hafði einmitt tekið verkjatöflur við klukkutíma áður.
Ég var ekki í stuði fyrir frekari reiðtúra. Ákvað vera aðeins í fýlu inn á kaffistofu fyrst á eftir. Þá hringdi aumingja bró'i og sá fékk heldur betur að hlusta á vælið í mér. En mér leið aðeins betur á eftir.
Eftir að ég kom heim er búin að missa alla skapaða hluti, hella niður og farin að fá verk í vinstri handlegginn. Ég held að ég ætti að koma mér í rúmið eða eitthvað áður en ég geri eitthvað meira af mér. Þessi dagur er búin að vera jafn hræðilegur og gærdagurinn var góður. Ég er alveg andlega búin eftir daginn.