HestabloggÞað á aldrei að hrósa hesti undir hamri og ég vona að ég fái ekki gífuryrðin í bakið en ég bara verð að hrósa hrossunum mínum. Það gengur bara allt svo glymrandi vel að það hálfa væri nóg.
Tamningardaman mín skilaði af sér gröddunum á föstudegingum fyrir rúmri viku, því hún var að fara á Hóla. Eins og ég sagði hér síðast þá vildu þessir tveir tamningarmenn sem ég talaði við ekki taka þá, eða gátu ekki tekið þá. Ég nenni bara ekki að ganga á milli manna til að biðja þá um að taka fyrir mig hrossin. Þannig að ég ákvað bara að prófa þetta sjálf og sjá hvað gerðist. Svo ég byrjaði bara í minnsta gerðinu og þegar það gekk vel þá fór ég í stærra gerði. Og núna á laugardaginn þá fór ég bara í reiðtúr, ein og óstudd. Þeir voru svo duglegir drengirnir og hlýðnir og góðir. Ég mæli eindregið með því að fólk rækti undan sýndum gæðingum. Djöfull er gaman að finna taktana og hreyfingarnar í þessum gripum. Þótt þetta verði ekki topp stóðhestar í framtíðinni þá verða þetta hörku reiðhross.
Fjögra vetra tryppin eru líka í góðum gír. Gleði er svo vakandi og fús áfram. Við erum byrjaðar að æfa tölt. Hún er klárhross og ég þurfti aðeins rifja upp hvernig ætti að gangsetja þau. Ég hef alltaf verið með miklu meira af alhliða hrossum. En núna er daman byrjuð að dilla upp af safnaða fetinu. Hún er nú ekki alveg að skilja afhverju hún má ekki bara brokka. Hún getur brokkað á fet hraða og er alveg til í að minna mig á það þegar ég byrja með töltæfingarnar. Meira að segja Dagur er farin að sýna framfarir. Þrekið hefur aukist hjá honum sem var algjör forsenda fyrir því að geta farið að gera eitthvað meira. Hann var ekki alveg að nenna þessu, þetta var allt óþarflega erfitt. En núna erum við farin að vinna í því að halda okkur á einni gangtegund í einu og hann á auðvelt með að tölta. Hann er ekki alltaf sammála mér í því hversu langir töltkaflarnir eiga að vera en hann lætur sig hafa það. Prógrammið hans Dags í vetur hefur fengið nafnið "litli ljóti andarunginn". Það markmiðið, hann á að verða að svani í vor.
Ísold hefur aldrei verið betri, enda bara sex vetra. Hún átti það ansi mikið til að verða skeiðtöktuð á tölti og brjóta brokkið. En það er af sem áður var. Brokkið hefur stórbatnað eftir æfingar í því að lækka höfuðburðinn á brokki og láta hana styðja sig aðeins við tauminn. Hún nebbla svo taumlétt að það var við það að valda vandamáli. Töltið er líka orðið betra. Hún getur orðið tölt á öllum hraða og skeiðtakturinn farinn.
Að lokum er það hún Ára mín. Hún er elsta hrossið í húsinu og hefur verið erfiðust. Hún er svo treg til að gefa sig í hnakkabandinu. Henni finnst mest gaman að reka nasirnar upp í loft, liggja á taumunum og bruna áfram á fullri ferð. Mér finnst það hins vegar ekki gaman. Þótt hún sé með stuttan háls og þykka kjálka þá getur hún brotið sig betur en hún er að gera. Ég er ekki að biðja hana um neitt sem ég veit ekki að hún geti. Það eru því búnar að vera miklar æfingar í því að lækka höfuðburð og slaka á hnakkabandinu. Við vorum til dæmis í rúman klukkutíma upp í gerði eingöngu til þess að láta hana gefa eftir. Byrjuðum á fimiæfingum, söfnuðu feti og þar fram eftir götunum. Þetta endaði svo í þrjóskukeppni, hvor myndi gefast upp á undan. Við vorum báðar orðnar þreyttar og sveittar þegar við hættum. Daginn eftir ákvað ég að fara í léttan og stuttan brokkreiðtúr, svona til að hún fengi ekki harðsperrur og svona, hélt nú að daman yrði svo lítið eftir sig. Hún hélt nú ekki. Var alveg til í að bruna áfram á fullri ferð og lét eins og ekkert hefði gengið á daginn áður. Ég fann hins vel fyrir harðsperrum. Í dag ákvað ég að skella upp í hana stangamélum. Bara svona til að fá hana til að gefa einu sinni eftir. Við höldum svo áfram með hringamélin á morgun. Hún var nú ekki ánægð og fannst ég vera að svindla með þessum hjálpartækjum. En hún gaf sig, eftir smá múður. En hún minnti mig líka rækilega á það hvers vegna ég er að leggja þetta á mig. Það er ekkert smá tölt í þessari skepnu. Hvort sem það er á hægu eða yfirferð. Ég á eftir að lifa á þessum reiðtúri næstu vikurnar.