Útigangurinn og ÁraÉg gef útiganginum mínum of mikið, ég veit það. En ég þarf að fara daglega þegar það er frost til að vatna þeim og ég bara get ekki horfst í augu við þau þegar heyið er búið. Það er ég get ekki látið þau standa heylaus í einn tvo daga. Því þegar ég kem til að vatna þeim og heyið er búið þá er ég elt á röndum og beðið eftir að ég gefi þeim að éta. Það er allt á kafi í snjó og þau ná ekki að kroppa neitt annað. Það er greinilega meira að bíta hjá þeim en ég hélt því að rúllan endist lengur þegar það er snjólaust.
En árangurinn lætur ekki á sér standa. Ég held að útigangurinn minn hafi aldrei verið svona feitur. Ég er með eitt folald, sem gengur enn undir hryssunni, eitt tryppi á öðrum vetri og tvö á þriðja og þau eru öll svo feit að ég finn ekki eitt einasta rifbein, með góðu móti þ.e.a.s. ef ég nudda voða fast finn ég fyrir einhverju en þau eru þá yfirleitt orðin hálf móðguð út í mig. Fullorðnu hryssurnar þrjár eru líka vel feitar. Ég vona innilega að það sé folald þarna inn í Grímu einhvers staðar, hún er eins og stór snjóbolti með lappir. Það sér nú ekki högg á vatni á henni Kviku heldur þótt folaldið gangi enn undir henni en hún hefur nú aldrei tapað aukakílóum af óþörfu. Merkilegast finnst mér nú samt að horfa á hana Glóey. Ég held að ég hafi bara aldrei séð hryssuna svona feita, ekki einu sinni þegar hún var fylfull. Ég segi það ekki, það er gott að hún fóðrist vel, komin á nítjánda vetur.
Það gengur alveg þræl vel í útreiðunum. Öll tryppin sína sínar bestu hliðar og gamla konan (ég) er greinilega að venjast álaginu og er ekki dauð öll kvöld. Ég er reyndar farin að fara fyrr að sofa en það er nú bara eðlilegt að þurfa lengri beautysleep þegar maður er farinn að eldast.
Og svo er það hún Ára. Daman sú er það frekasta, þráasta kvikyndi sem ég hef fyrir hitt. Hún ætlar ekki að gefa sig. Eftirgjöf og slökun finnast ekki í hennar orðaforða. Hennar viðbrögð við öllu er að reygja hausinn upp, leggjast í taumanna og rjúka af stað. Hún verður grautfúl þegar hún á að gera einhverjar fimiæfingar, eins og að víkja til hægri eða vinstri undan fæti eða bara bakka. Hún lætur sig ekkert muna um það að strunsa í þver öfuga átt við það sem hún á að gera, helst á fullri ferð, jafnvel þótt það þýði að hún endi ofan í skurð eða á næsta hesti. Ég beit það í mig í dag að nú skildi hún hlýða, með góðu eða illu og þetta góða var fljótt að fara út um gluggann, við, leiðrétting, ég er búin að reyna það svo oft. Við vorum á feti 90% af tímanum, í reiðtúr, og daman var löðrandi sveitt þegar við komum í hlað. Það gekk svo mikið á að fólk var farið að spyrja hvort hún væri tamningartryppi og hvort ég þyrfti hjálp. Það var meira en lítið undrandi þegar ég sagði að hún væri tíu vetra og þetta væri bara frekja. Það er greinilegt að konur eiga ekki að ríða skapmiklum hrossum og alls ekki sýna hörku af neinu tagi. Ekki það að ég hafi verið að berja hana eða neitt, ég var ekki einu sinni með písk, hann gerir bara illt verra. Viðbrögðin hjá henni eru alveg nógu ofsafengin án þess að ég sé nú að bæta písk inn í málið líka. En það var greinilegt að eitthvað fannst fólki ekki passa, annað hvort að kona væri á svona erfiðu hrossi eða að kona ætlaðist til að hrossið hlýddi. Ekki misskilja, það var enginn að skamma mig eða hneykslast, það var meira svona undrandi. Er ekki meirihluti nemenda á hrossabraut á Hólum kvenfólk? Heldur fólk virkilega að konur þurfi aldrei að beita sér á baki? Ég veit að það er lífseig goðsaga og konur séu svo "lagnar og blíðhenntar" en í alvöru!!! Í öllum stóðum og samskiptum hrossa, hvort sem er við önnur hross eða menn, þá er einhver leiðtogi og ef þú ert hann ekki þá er hrossið leiðtoginn. Það kemur yfirleitt ekki vel út í reið. Ég er nú ekki viss um að Ára sé búin að samþykkja að ég sé leiðtoginn, alla vega í reið. En merkilegt nokk, þá er eins og ekkert hafi í skorist um leið og ég fer af baki. Ég er hennar besti vinur og á að klóra henni á hausnum og knúsa. Hún er nú ekki alveg í lagi þessi elska. Eða eins og ég hef oft sagt með nafnagiftina, Ára. "Hún hefur einstæða útgeislun sem ekki öllum er gefið að sjá."